การวางทรัพย์

การวางทรัพย์

การวางทรัพย์ คือ การชำระหนี้ที่กฏหมายกำหนดขึ้นเมื่อการชำระหนี้มีอุปสรรคอันเกิดจากตัวเจ้าหนี้โดยผู้วางทรัพย์ได้นำเงินหรือทรัพย์ที่เป็นวัตถุแห่งหนี้ไปวาง ณ สำนักงานวางทรัพย์ ซึ่งผลของการวางทรัพย์ทำให้ลูกหนี้หลุดพ้นจากหนี้ ไม่ตกเป็นผู้ผิดนัด ผิดสัญญา ไม่ต้องเสียดอกเบี้ย ค่าเสียหาย ค่าสินไหมทดแทน หรือเบี้ยปรับ และเจ้าหนี้จะร้องต่อศาลให้บังคับชำระหนี้ไม่ได้ การไถ่ถอนการขายฝาก โดยการวางทรัพย์ทำให้ได้กรรมสิทธิ์กลับคืนมาสู่ผู้วางทรัพย์

เหตุที่จะมาขอวางทรัพย์มีดังนี้

1.เจ้าหนี้บอกปัดหรือปฎิเสธไม่ยอมรับชำระหนี้ โดยปราศจากมูลเหตุอันอ้างตามกฏหมายได้ เข่น ผู้ให้เช่าได้ทำสัญญาเช่ามีกำหนด 30 ปี โดยได้จดทะเบียนถูกต้องตามกฏหมายที่สำนักงานที่ดิน ซึ่งมีผลพูกพันคู่สัญญาตามระยะเวลาที่กำหนดไว้ในสัญญา แต่ต่อมาผู้ให้เช่าอยากจะเลิกสัญญาก่อนครบกำหนดที่ระบุไว้ในสัญญา จึงปฏิเสธไม่ยอมรับค่าเช่าหรือจะขอขึ้นเงินค่าเช่าโดยไม่มีเหตุอันจะอ้างได้ตามกฏหมาย เพื่อผู้ให้เช่าจะถือเอาเป็นเหตุบอกเลิกสัญญาเช่า

2.เจ้าหนี้ไม่สามารถรับชำระได้ เช่น เจ้าหนี้ไปต่างจังหวัด หรือ ต่างประเทศ หรือหาตัวเจ้าหนี้ไม่พบ หรือต้องขังอยู่ในเรือนจำ

3.ลูกหนี้ไม่สารถหยั่งรู้สิทธิของเจ้าหนี้ หรือรู้ตัวเจ้าหนี้ได้แน่นอน เช่นลูกหนี้ไปทำสัญญาเช่ากับ นาง ก. ต่อมา นาง ก. ตาย ทายาท นาง ก. ต่างเรียกร้องให้ลูกหนี้ชำระค่าเช่าให้แก่ตตน โดยอ้างว่าตนมีสิทธิในการรับเงินค่าเช่า ลูกหนี้จึงไม่อาจหยั่งรู้ได้ว่าจะต้องชำระหนี้กับใครระหว่างทายาท

*ตามบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ เช่น  มาตรา 492 การไถ่ถอนการขายฝากโดยนำเงินค่าไถ่ถอนมาวางทรัพย์ และสละสิทธิถอนการวาง หรือมาตรา  232, 302, 631, 679,  754, 947 เป็นต้น

*ตามบทบัญญัติแห่งกฏหมายอื่น เช่น การวางเงินทดแทนตามพระราชบัญญัติเวนคืน พ.ศ.  2530

*ตามคำสั่งศาล เช่น การคุ้มครองชั่วคราวตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง  มาตรา  264

ผู้มีสิทธิวางทรัพย์ มีดังนี้

1.ลูกหนี้

2.ผู้รับมอบอำนาจลูกหนี้

3.บุคคลภายนอกที่เต็มใจชำระหนี้แทนลูกหนี้เว้นแต่สภาพแห่งหนี้ไม่เปิดช่องให้บุคคลภายนอกชำระแทนได้ หรือขัดกับเจตนาที่คู่กรณีแสดงไว้และจะต้องไม่เป็นการฝืนใจหรือขัดใจลูกหนี้